Food-Films

Stilzitten is niet helemaal mijn ding. Ik kán het wel, maar niet zo lang. Televisie kijken doe ik dus eigenlijk nooit, want ik moet steeds opstaan, thee zetten, etc. etc. Bijzonder irritant voor de mede-kijkers ook. Dus terwijl de rest tv kijkt loop ik meestal rond, beetje rommelen, beetje lezen, beetje op Pinterest ;). Gek genoeg neemt mijn kijk-geduld toe naarmate het onderwerp meer met eten te maken heeft.... Ik kijk dus wél naar de Wilde Keuken van Wouter Klootwijk. Ik zou een fanclub kunnen oprichten voor Ersin Kiris en zijn collega´s van De Keuringsdienst van Waarde.... Tsja en kookfilms.... interessant hoe ik daar dus wél het geduld voor opbreng. Ik heb zelfs een lijstje met titels die ik ooit allemaal wil zien. Mocht je aanvullingen hebben mail me! sannekookt@hotmail.nl

 ****************************
Soof

Verschillende mensen vroegen me in de zomer van 2014 'heb jij Soof al gezien?' Niet, natuurlijk. Toen de dvd bij de HEMA in de schappen kwam kocht ik de film en ik begreep bij de derde scène al waarom die vraag aan mij gesteld was; deze film gaat over mij! 

Met open mond keek ik naar actrice Lies Visschedijk, in haar 'King louie' jurkjes met laarzen rondstampend. Een tweeling jongens die sprekend op mijn jongste zoon lijkt, een puberende dochter die af en toe messcherp uit de hoek kan komen.... Er bestaat nu een film over mijn leven :) Nou ja niet álles komt overeen; Soof heeft vier keer meer ruimte in de keuken, beroemde klanten, en een aanbidder, dat laat ik maar even voor wat het is. Wat een heerlijk komische film. Terwijl in de keuken de meest geweldige dingen gebeuren voor de volgende klant zitten de kinderen aan een tosti voor de TV... Hoe de bank vervangen werd door een diepvries loopt als een rode draad door de film. Zalig. Er wordt niet echt veel in gekookt, had wat meer gemogen naar mijn smaak... maar toch: het is dat ik de DVD uitgeleend heb aan mijn moeder, anders keek ik meteen wéér. 

*******************************
Julie&Julia

 

Fascinerend te bedenken dat deze film gebaseerd is op twee waargebeurde verhalen. In de film lopen de levens van Julie Powell in 2002 en van Julia Child in de jaren 50 door elkaar heen en ze vertonen leuke paralellen. Julia Child is de auteur van 'Mastering the Art of French cooking'. In Amerika werd ze na dat boek een beroemd televisiekok. De film vertelt hoe ze, als diplomatenvrouw in Frankrijk, eigenlijk uit verveling naar de kookschool gaat. Bij hoge uitzondering wordt ze als vrouw toegelaten tot de "Le Cordon Bleu". De scène waarin Child beseft dat ze als een razende moet werken om op het niveau van haar klasgenoten te komen is een van de mooiste uit de film. Het fanatisme waarmee ze in haar Parijse keuken een tafel uien te lijf gaat is prachtig. Meryl Streep speelt Julia Child, ze kreeg er een Oscarnominatie voor. Stanley Tucci, een van mijn favoriete acteurs, speelt haar echtgenoot.

Het andere verhaal gaat over Julie Powell. Een jonge vrouw in New York die, eigenlijk ook uit verveling, zichzelf de uitdaging stelt om álle recepten uit Child's boek te koken, in 1 jaar tijd, en daar vervolgens over te bloggen. Grappig hoe de 365 projecten tegenwoordig een hype zijn in blogland, misschien heeft Powell dat wel veroorzaakt..... Ik heb de inrichting van het kleine New Yorkse appartement nog op mijn netvlies staan, de setdressing in deze film is prachtig. En ik voelde ook wel paralellen: het bloggen, het eindeloos koken in een (te kleine?) keuken en een echtgenoot die de totale obsessie niet helemaal begrijpt.... En minstens zo interessant: er wordt echt gekookt in deze film, ik heb er zelfs dingen van opgestoken: champignons worden alleen bruin als ze los van elkaar kunnen liggen in de pan, én: je kunt nooit genoeg boter gebruiken!

********************************

Big Night

 Twee Italiaanse broers proberen hun restaurant in Amerika nieuw leven in te blazen. De oudste; Primo is de chef die weigert zijn culinaire talenten in te zetten voor de 'main-stream' Amerikaanse smaak. Secondo, de jongere broer ziet dat ze iets moeten veranderen willen ze de zaak kunnen redden. Die ene geweldige avond, waarop ze de sterren van de hemel zullen koken en waarbij beroemde gasten zullen aanschuiven in het restaurant. Díe avond moet alles veranderen.

Een heerlijke film met Stanley Tucci als de jonge broer. Als je een film kunt maken waarin je van het bakken van een ei een spannende, emotioneel geladen scène maakt, die bovendien 4 minuten duurt zonder dat er een woord in wordt gesproken.... dan ben je een held. 

In mijn wereld wel.

 

 ******************************

Ratatouille

 Is dit een kookfilm? Ja. Toch wel. IK kan m uitzitten... dus dan moet er voldoende keuken in zitten... ;) 

Heerlijk. Rat Remy is verzot op eten. Hij heeft smaak, hij kan goed ruiken, hij kijkt stiekem kook-programma's op TV bij mensen.... Hij komt pas echt in zijn element als hij in Parijs beland, in een wereldberoemde restaurantkeuken. Daar redt hij de soep van een leerling-kok en vanaf dat moment zijn  mens en rat onafscheidelijk. In het geheim natuurlijk, want bij de andere mensen, maar ook bij de rattenfamilie van Remy bestaat maar weinig begrip voor een rat in de keuken. 

 

 ******************************

Chocolat

Dat eten, chocolade misschien wel in het bijzonder, een magische uitwerking kan hebben op mensen is bekend. Een groot aantal schrijvers heeft zich door dit idee laten inspireren, en deze film vertelt ook zo'n verhaal. Een alleenstaande moeder opent in een Frans dorpje een chocolaterie. De gevolgen zijn groots en meeslepend. 

Leuk, mooi verfilmd, grappig, lekker. Prima film. 

  ******************************

Like water for chocolate

(Como agua para chocolate)

Het verhaal vertelt het leven van Tita. Geboren op een Mexicaanse hacienda als jongste dochter van een traditionele vrouw. Tita's leven speelt zich af in de keuken; ze zal nooit trouwen omdat ze als jongste voor haar moeder moet zorgen. Maar ze wordt wél verliefd. Op een man die uiteindelijk met haar zusje trouwt zodat hij in de buurt van Tita kan zijn.... 

 

Tsja, wat zal ik zeggen over deze film... de omgeving, de setting, het landschap is allemaal even prachtig. De beelden zijn mooi, er wordt flink gekookt, gesneden en geroerd in deze film. 

Maar het boek is beter. Daar komt het voor eht verhaal zo belangrijke magische element, het toveren en betoveren met eten véél beter tot zijn recht dan in deze film. Het boek, in het Nederlands verschenen onder de titel: Rode rozen en tortilla's, vond ik adembenemend en het heeft een prominente plek tussen mijn kookboeken. De film... tsja. 

 **************************

Chef

 Jon Favreau heeft zichzelf misschien een tikkie overschat door deze film te schrijven, zelf te regisseren én er vervolgens ook nog eens de hoofdrol in te spelen. Misschien zou het verhaal iets scherper geworden zijn, de logica in de scènes iets groter.... 

Maar ach, who cares; dit is een film over foodtrucks. Nou hij is bedoeld als een familiedrama waarin een gescheiden vader die aan de grond zit het respect en de liefde van zijn zoon herovert.... maar voor mij gaat ie over food-trucks. En alle romatiek die daarbij hoort. 

Dus best prima. Maar niet meer dan dat!

 ********************************

Tortilla Soup

Een licht dingetje, deze film. Máár hij speelt zich voor 50 procent af aan de grote eettafel van van vader Naranjo (Hector Elizondo). Terwijl hij als voormalig chef de ene na de andere fabeltastische Mexicaanse schotel op tafel tovert, zien we hoe zijn drie volwasssen dochters één voor één de ware liefde vinden en het huis verlaten. Tot hij zelf verliefd wordt... Dus nee.... als je een diepzinnige film zoekt dan is dit het niet... maar als je inspiratie zoekt voor een mexicaanse maaltijd: zeer de moeite waard!