Rabarber

Ze is steevast de eerste die weer teken van leven vertoont in de moestuin. Terwijl de tuttige fruitbomen nog in diepe winterslaap zijn, de torren en kevers zich nog eens omdraaien in de composthoop en de bramenhaag er dor en onneembaar uitziet als in een sprookje, barst ineens de grond open. Strak glanzende groene knoppen groter dan een pingpongbal duwen zich uit de kale grond omhoog. In een kring van wel dertig centimeter doorsnee zie je de ene na de andere knop verschijnen. Dan barst het vel open en worden de verkreukelde bladeren zichtbaar. Opgevouwen als propjes papier. Tot de zon ze aanraakt en ze zich in onvoorstelbaar tempo ontvouwen. De kleur verandert van legergroen met gele accenten naar kerstboomgroen met rood. Lang voordat de overige vaste planten nog maar bedenken of ze de winter overleefd hebben staat de rabarber fier boven de grond. De lente kan beginnen!

Haar vroege verschijning is een belangrijke reden waarom de rabarber mijn favoriete plant is. Maar er is meer. Rabarber is in de moestuin onverwoestbaar. Het is goed voor de planten als ze iedere vijf, zes jaar opgegraven en gedeeld worden. Zo kan de plant zich vernieuwen. Maar ook als je dat noodgedwongen élk jaar doet, zoals ik, hou je mooie stevige planten. Je moet rabarber na de langste dag met rust laten, dan kan ze zich klaar maken voor de winter. Maar als je rustig aan blijft oogsten gedurende de zomer, zoals ik, omdat je het nu eenmaal heerlijk vindt, dan houden de planten dat best vol. Laat altijd een steel of 5-6 aan de plant, dat is voldoende.

Ik hou van haar robuuste verschijning die tegelijkertijd verfijnd is, geen andere plant kent zoveel gezichten. De bladeren beginnen verkreukeld als een linnen blouse na een verblijf op de bodem van de wasmand, bij die eerste aanblik denk je te maken te hebben meet een teer en kwetsbaar groen. Enkele weken later zijn ze volgroeid en soms wel vijftig centimeter in doorsnee. Stevig werpt het blad een flinke schaduw over de stelen die verstoppertje spelen met het zonlicht.

Wanneer je het giftige blad opzij duwt wordt de oogst zichtbaar. Roze, rood, lichtgroen en wit, in alle schakeringen richten de stelen zich op. Knapperig en sappig lijken ze, maar ze oogsten moet je leren. Pak de steel helemaal onderaan beet, bij de grond. Vouw de handpalm om de kromming. Met een stevige korte ruk opzij trek je de steel in één beweging los van de plant. Het groene blad en de witte voet gaan op de composthoop, de rest gaat mee naar de keuken. Wil je meer lezen over mijn moestuin, kijk dan bovenaan deze bladzijde achter de tab "tuin".

Sommige Nederlanders hebben een rabarbertrauma, ontstaan doordat de kok die hen voedde geen smaakpapillen had vrees ik. Zo'n kok die alleen maar dacht aan de eerste verse groente van het jaar en de vitamines die dit spul daardoor wel moest hebben. Of die er klak door mengde..... Jammer. Rabarber is belachelijk makkelijk te bereiden, maar heeft altijd suiker nodig EN zuur tegen dat typische bittertje, citrussap werkt geweldig.

In de keuken is rabarber een feest. Taart, ijs, álles kan met deze groente. Ben je nog een beetje huiverig maak dan eerst eens jam! Kook de stukjes rabarber op met een in flinterdunne schijfjes gesneden schoongeboende sinaasappel. Verder gewoon de aanwijzingen op de verpakking van de geleisuiker volgen en een kind kan de was doen. Top- combinatie. Rabarber met verse ananas maakt ook een prachtige jam, probeer maar!

Zelf kook ik de rabarber meestal even op met wat suiker en sinaasappelsap. Is het een mooie zachte moes dan gebruik ik die in crumbles, als extra vulling in de appeltaart, met vanillevla als toetje en is er feest dan eten we rabarber met meringue. Imponerend, fascinerend van smaak en zeker bij een 'etentje' ideaal omdat het niet kan mislukken, je maakt de schuimbodem gewoon de dag tevoren. Succes gegarandeerd.

Meringue

5 eiwitten

150 gram (fijne) kristalsuiker

bakpapier, scheutje citroensap

Verwarm de oven voor op ongeveer 100 graden. Ontvet met het citroensap de kom en eventueel de garde. Klop de eiwitten stijf. Meng nu beetje bij beetje de suiker door de eiwitten, klop dan nog minstens 7 minuten door. Als je geen korrels meer voelt is de substantie goed. Plak met een tipje van het mengsel in iedere hoek een vel bakpapier op de bakplaat. Wil je schuimkransen maken schep het mengsel dan in een spuitzak met grote mond. Ook losse bergjes geven een leuk resultaat, maar houd er rekening mee dat ze nog 'groeien' dus laat een paar centimeter tussenruimte. Voor een groots dessert is het ook mooi om gewoon één grote schuimbodem te maken, die je dan later vult met de rabarber, sorbetijs en slagroom...

Schuif de bakplaat in de oven en laat gedurende 60-90 minuten langzaam drogen. Eenmaal afgekoeld kun je het schuim luchtdicht verpakt minstens een dag goed houden. De komende weken hartige happen, beloofd!